In Zwitserland geboren, in Parijs opgegroeid en gevormd, is deze van afkomst Griekse componist en pianist de jongste jaren aan het uitgroeien tot rijzende ster in de Franse jazz. Hij rijgt de prijzen aan elkaar en krijgt de ene na de andere compositie-opdracht uit de film- en theaterwereld. Sinds enkele jaren is hij geboeid geraakt door de “Oosterse Piano”, een bijzonder instrument, dat de klassieke toonladder met halve tonen combineert met de Oriëntaalse, waarin kwart-tonen gebruikt worden.

Een ontmoeting met de Libanese tekenares Zeina Abirached was de directe aanleiding tot het ontstaan van deze nieuwe plaat: zij had een strip getekend over haar overgrootvader Abdallah Chahine, die de uitvinder bleek te zijn van dat bijzondere muziekinstrument én ze maakte prachtige tekeningen, die op Tsapis erg veel indruk maakten.. De twee artiesten leerden elkaar beter kennen en vatten het plan op om een “getekend concert” op te zetten rond die piano: de graphic novel van Zeina zou als leidraad dienen voor de composities van Stéphane en zo geschiedde. In 2016 en 2017 werd de voorstelling enkele keren live opgevoerd en vanaf 2018 ging het echt hard: concerten over heel Frankrijk en tournees die het gezelschap zo’n beetje overal ter wereld brachten, met als hoogtepunt voor Tsapis het moment waarop hij de kans kreeg op de originele piano van Chahine te mogen spelen tijdens een concert in Libanon. Uit de combinatie van al die dingen groeide een plaat, die gewoon “Oriental Piano” heette en die de muziek van die voorstelling bevatte, gespeeld door Tsapis en zijn twee vaste begeleiders.

De zin om er mee door te gaan, was kennelijk nog niet over, want Tsapis vatte het plan op om alles in een orkestrale versie te gieten en zo werd de “Piano Oriental” mits een woordspelinkje “Le Tsapis Volant”, waarbij je je de pianist moet voorstellen, die, met die vaste kompanen en nog wat extra volk, op hun vliegend tapijt van stad naar stad en van land naar land vliegen en daar telkens ontmoetingen hebben met lokale zangeressen.

Op deze plaat draait het dus om de piano’s en de stemmen en dat pakt bijzonder mooi uit: de reis brengt de luisteraar eerst naar de wolken en gaat dan op meertalige wijze, richting Griekenland, Turkije, Libanon en je hoort naast eigen composities van Tsapis, ook werk van Manos Hatzidakis (“To Magiko Chali”) en Gülay Hacer Toruk (“Sabahin seher vaktinde”) plus een paar traditionals uit Turkije en Griekenland.

Dat resulteert in een bijzonder vlot te beluisteren, uiterst geraffineerde, klaterende, filmische plaat: de verbeelding van de luisteraar wordt dermate geprikkeld, datje je de taferelen zonder al te veel moeiten kunt inbeelden. De zangeressen ken ik geen van alle, maar ik weet wel zeker dat ik vanaf nu de oren zal spitsen als ik ergens de woorden “Lynn Adib”, “Cybèle Castoriadis” of “Valentina & Juanita Añez” tegenkom. Zij zijn namelijk in niet geringe mate mee verantwoordelijk voor de finale klank van deze geweldige plaat!

(Dani Heyvaert)